با اضطراب جدایی در بچه ها چگونه برخورد کنیم؟ - وبلاگ مهیار

به گزارش وبلاگ مهیار، برای کمک به رفع اضطراب جدایی در بچه ها باید احساسات کودک را درک کرد، برای آن وقت گذاشت، قاطع بود و قدم به قدم و با صبوری با آن برخورد کرد.

اضطراب جدایی در بچه ها پدیده ای روانشناختی است که بیشتر بچه ها آن را به عنوان مرحله ای از رشد طبیعی خود تجربه می کنند. بچه ها معمولا در سن یک تا 4 سالگی در هنگام واکنش از والدین خود واکنش منفی از خود نشان می دهند. در صورتی که اضطراب بچه ها شدید بوده و موجب شود کودک از فعالیت های روزانه اش مانند به مهدکودک رفتن یا بازی با همسالان باز بماند، از شکل طبیعی بودن خارج شده و باید برای آن چاره ای اندیشیده شود.

اضطراب جدایی چیست؟

همه بچه ها در حدود هشت الی نه ماهگی به بعد به اصطلاح غریبی می کنند یعنی با دیدن افرادی که برای آنها آشنا نیستند، گریه می کنند. کهگاهی آنقدر شدید است که والدین را عصبی می کند اما در حقیقت این علامت در بچه ها نشانه مرحله ای طبیعی و بهنجار از رشد کودک است و علامت اینکه آنها توانسته اند میان مراقبان خود و سایرین تمایز قایل شوند. همراهی والدین با کودک در این مرحله به او کمک می کند با اطمینان قابل توجهی از این مرحله حساس رشدی عبور کند. در حالت معمولی این اضطراب طبیعی کودک در حدود هجده ماهگی بسیار کم می شود و واکنش های خفیف تری در برابر روبرو شدن با غریبه ها نشان می دهد. اما اگر با بزرگ تر شدن کودک این واکنش ها باقی بماند نشان می دهد کودک اختلال اضطراب جدایی دارد.

علائم اختلال اضطراب جدایی در بچه ها

• کودک وقتی احساس می کند جدایی نزدیک است یا درست در لحظه جدایی گریه می کند یا سایر علایم ناراحتی را نشان می دهد.
• وقتی پدر یا مادر بیرون هستند کودک هر طور شده، حتی از طریق تلفن تماس خود را با پدر و مادر حفظ می کند.
• بچه های کوچکتر مبتلا به این اختلال همواره نگران این هستند که والدین یا نزدیکان شان صدمه یا آسیب ببینند.
• کودک در موقع خواب از دیگران می خواهد کنار او بمانند و نمی تواند در اتاق خوابش تنها بخوابد.
• معمولا از مدرسه رفتن امتناع می کند.
• بچه های بزرگتری که این مشکل را دارند بیشتر شکایت های جسمانی دارند.
• از به خواب رفتن قبل از دیگران یا خواب در اتاق خودش خودداری می کند.

در مقابله با اضطراب جدایی در بچه ها چه باید کرد؟

1- در موقعی که کودک برای جدا شدن از شما بی تابی می کند، وقت بگذارید و اجازه دهید راجع به ترس ها و نگرانی هایش وقتی شما نیستید با شما حرف بزند. به حرف هایش گوش دهید و او را تسکین دهید.

2- در مورد بچه ها، طوری برنامه ریزی کنید که با نبود شما به طور تدریجی روبرو شوند. یعنی شاید در اوایل لازم است مدت نبود شما کمتر از حتی یک ساعت باشد و بعد به تدریج اگر شرایط زندگی تان به گونه ای است که لازم است این زمان به چند ساعت برسد، آن را افزایش دهید.

3- بد ترین روش برای جدا کردن کودک از خود، باج دادن به اوست. باج دادن باعث می شود کودک هر بار موقع بیرون رفتن یا جدا شدن از شما انتظار پاداش داشته باشد.

4- بازی های ساده ای مانند قایم موشک می تواند فرزند شما را به رفت و آمد هایتان عادت دهد و به حل اضطراب جدایی در بچه ها کمک کند. با قایم شدن پشت در یا پنهان کردن خودتان در کمد و انجام این قبیل بازی های پر جنب و جوش، کودک اطمینان دوباره دیدن افرادی که دوست شان دارد را تجربه خواهد کرد.

5- سعی کنید قبل از نام نویسی کودک در مهد یا قبل از ورود کودک به مدرسه، او را با فرستادن به کلاس های کوتاه مدت، سپردن به شخصی مورد اطمینان و با محبت، بردن به خانه های بازی یا پارک که کودک باید زمانی را در محیطی دلپذیر و خوشایند تنها و مستقل باشد، استقلال و جدایی های کوتاه مدت را تمرین کنید، تا کودک برای رفتن به جایی آموزشی با قوانین و تمام وقت آمادگی پیدا کند.

6- بدترین زمان برای جدا کردن کودک وقتی است که او خسته، گرسنه یا مریض است، در این زمان ها کودک بجای شکایت از خستگی یا گرسنگی، جدایی را بهانه می کند و با جرو بحث های احتمالی بعد از آن خاطره ای بد در ذهنش نقش می بندد که به اشتباه آن را به جدایی، مهد، دوستان و تنهاییش نسبت می دهد.

7- وقت جدایی خداحافظی خوبی داشته باشید. سر و صدا، دعوا، پرخاشگری و به زور کندن کودک اوضاع را بدتر و اضطراب جدایی در بچه ها را تشدید می کند. فقط کافیست مطمئن، متین و آرام به او توضیح دهید که چرا او را به فلان جا می برید و قرار است چه کارهایی در آنجا انجام دهد. سپس به او قول دهید که حتما برمی شد یا کس دیگری (با ذکر نام) را به دنبالش می فرستید.

8- سعی کنید قبل و بعد از بردن و آوردن کودک محیط را شاد و آرام کرده تا او در محیطی پرتشنج و با دعوا از شما جدا نشود. بعد با اطمینان او را به فرد مورد نظر بسپارید و خداحافظی کرده، مطمئن و سریع محیط را ترک کنید. نایستید با کودک کلنجار بروید، این اوضاع را فقط بدتر می کند. موقع برگشت هم با آغوش باز و لبخند او را تحویل گرفته و از آموزش ها و کارهای آن روزش سوال کنید. در ضمنً از او بپرسید که مطمئن شد شما برمی شد و سر حرفتان هستید؟

9- رفت و آمد با جمع های فامیلی، دوستان و آشنایان را گسترش دهید. جالب است وقتی والدینی، خود بسیار منزوی با روابط اجتماعی محدود و بسته هستند از گوشه گیری و اجتماعی نبودن فرزند خود شکایت می کنند. بسکمک از الگوهای رفتاری از خود والدین گرفته می شود. پس روی روابط اجتماعی و نحوه رفت و آمدهای خود با سایرین توجه داشته باشید.

10- به احساسات کودکتان گوش دهید و درمورد آنها صحبت کنید. گاهی کلنجار رفتن های ما مبنی بر بی اهمیت یا نادرست جلوه دادن اضطراب جدایی در بچه ها، ترس یا هراحساس دیگر کودکمان فقط اوضاع را بدتر می کند. کودک را بشنوید و با او همدردی کنید، لحظه ای خود را جای او بگذارید و با کلمات و رفتار آرامش بخش نشان دهید او را می فهمید و برایش ارزش قاعلید. این می تواند کوهی از بغض ها و ناراحتی های کودکتان را رفع کند.

11- دقت کنید در نبود خود، بچه ها را به مراقبین مطمئن و با حوصله بسپارید.

11- تسلیم نشوید. فکر نکنید دو روزه باید همه ناراحتی و ناسازگاری کودک رفع شود یا به موقعیت جدید و تنهایی یا استقلال عادت کند، هر چیزی وقت لازم دارد. پس تسلیم نشوید و به تلاشتان بابت جدا کردن او از خود و متقاعد کردنش به لزوم تنهایی و استقلال در ساعاتی از روز ادامه دهید.

12- در مورد اضطراب جدایی در بچه ها مطالعه بیشتری داشته باشید، این کار آمادگی شما را در مواجهه با مسائل فرزندتان بالا می برد و همچنین مسال را به اشتباه بغرنج و یا بی اهمیت نمی گیرید. در این راه می توانید از متخصص نیز کمک بگیرید.